Przyszedł

i nie spoglądając na mnie,

począł mówić głuchym głosem:

„Proszę,

weź z mej czułości!

Nie dla siebie,

przez wzgląd na mnie weź ją!

Sam nie zniósłbym jej ciężaru.

Żadne z ludzkich przestępstw

nie zmiażdżyło tak mych barków.

Proszę,

weź z mej czułości.

Zbierałem ją kropelka po kropelce,

pilnowałem jej,

nie wiem dla kogo.

Duma i złość były beczkami,

w których ją zamykałem.

A ona kipi,

kipi, podstępna,

i nagle –

obręcze i klepki pękają…

Boję się – 

weź z mej czułości”.

Wstałem milcząco i ze wstrętem

gniewnie wypchnąłem go za drzwi.

Wnet gdzieś z podwórza

usłyszałem zrozpaczony, zachrypnięty skowyt.

Wyskoczyłem i dojrzałem go w półmroku.

Łapiąc mocno suche drzewo,

wył przeciągle

do księżyca. 

– Co to za ryk?! –

zawołałem oschle.

Zamilkł

i złowiłem z ciemności

głos jego szorstki, wycieńczony

– Spytaj wilków –

od nich się go nauczyłem.

Korekta: Angelika Kosieradzka, Yordanka Ilieva-Cygan

Konstantin Pawłow – ur. 2 kwietnia 1933 r. w Popowie, był bułgarskim scenarzystą, pisarzem i poetą. Pawłow stał się wybitnym intelektualistą w czasach komunizmu w Bułgarii, mimo że groziła mu cenzura i dziesięcioletni zakaz publikacji.